Penderecki – VI Symfonia, Koncert klarnetowy
Na płycie spotykają się dwa muzyczne porządki – postrzegane tak zarówno w najszerzej pojmowanym kontekście dziejów muzyki, jak i w uniwersum twórczości Krzysztofa Pendereckiego.
Na płycie spotykają się dwa muzyczne porządki – postrzegane tak zarówno w najszerzej pojmowanym kontekście dziejów muzyki, jak i w uniwersum twórczości Krzysztofa Pendereckiego.
Swój pierwszy kwartet smyczkowy napisał jeszcze w Warszawie, w 1937 roku. W Związku Radzieckim, dokąd udało mu się uciec we wrześniu 1939 roku, tworzył kolejne, często nieomal seriami.
Bliższe poznanie twórczości Kjerulfa, Johansena, Saeveruda i Backer-Grondahl zainspirowało mnie do ułożenia krótkiej muzycznej opowieści, a priorytetem w subiektywnym wyborze utworów było ich brzmienie.
Moniuszko komponował zarówno krótkie piosenki zwrotkowe, przeznaczone dla amatorów o ograniczonych możliwościach wykonawczych, jak i wieloczęściowe utwory balladowe, tworzone z myślą o śpiewakach zawodowych.
Dwie osoby – tyle wystarczy do ciekawej i inspirującej rozmowy. Dwa instrumenty to też najmniejszy możliwy zespół – dialog między nimi jest z natury czymś intymnym i wyjątkowym.
Każdy z kompozytorów przywołanych na tej płycie wstąpił na chwilę w ów świat ”prawdziwej muzyki”, chociaż każdy uczynił to w sobie właściwy, osobisty sposób.
Z okazji 5. urodzin projektu postanowiliśmy wyrazić naszą pasję wokalną, poprosiliśmy więc dwanaścioro młodych polskich kompozytorów, aby napisali utwory do dowolnie wybranych tekstów oddających ich spojrzenie na temat szeroko pojętego śpiewu. Powstała kolekcja dwunastu niezwykle kolorowych kompozycji, z których każda jest inna, bo każda wyraża innego twórcę.
Znany dziś korpus dzieł Stanisława Sylwestra Szarzyńskiego obejmuje dziesięć utworów, których wysoka jakość i atrakcyjność brzmieniowa stawia ich twórcę w rzędzie najwybitniejszych polskich kompozytorów epoki baroku.
Szeroko pojęta muzyka klawiszowa stanowi trzon twórczości Franza Xavera Wolfganga Mozarta
Utwory Marais’go zarejestrowane na niniejszym nagraniu pochodzą z trzech różnych zbiorów. W każdym przypadku, zgodnie z ówczesną praktyką wykonawczą, o ostatecznym kształcie brzmieniowym zadecydowali sami muzycy, dokonując zarówno wyboru części, jak i obsady partii continuo.