Urodzony w Paryżu Marin Marais gry na instrumencie uczył się u samego Sainte-Colombe’a, tajniki kompozycji zaś zgłębiał pod kierunkiem Lully’ego. (…)

Utwory Marais’go zarejestrowane na niniejszym nagraniu pochodzą z trzech różnych zbiorów. W każdym przypadku, zgodnie z ówczesną praktyką wykonawczą, o ostatecznym kształcie brzmieniowym zadecydowali sami muzycy, dokonując zarówno wyboru części, jak i obsady partii continuo. Chronologicznie najstarszą z prezentowanych na płycie kompozycji jest Suita w tonacji D-dur zaczerpnięta z trzeciej księgi Pièces de viole (1711). Jej styl można określić jako konserwatywny, pod względem rozwiązań fakturalnych i harmonicznych zakorzeniony w języku muzycznym oper Lully’ego. Także zaproponowany przez wykonawców wybór części stanowi ukłon w stronę tradycji – centralne miejsce zajmuje „klasyczna” czwórka tańców (allemande, courante, sarabande, gigue), uzupełniona przez powolny wstęp (Prélude), figurowaną nieco na włoską modłę Fantaisie, nostalgiczną Plainte, zwiewne Rondeau oraz rozbudowaną Chaconne. Inaczej muzycy zinterpretowali Suitę a-moll z czwartej księgi Pièces de viole (1717), uwypuklając części o lekkim i rustykalnym charakterze – znalazły się tu taneczne Gavotte i Muzettes oraz skoczna miniatura o sugestywnym tytule La Sautillante, całość otwiera natomiast ekspresyjne i pełne dysonansowych harmonii Prélude. Z kolei w Suicie a-moll z piątej księgi Pièces de viole (1725) zaprezentowane zostały fragmenty o charakterze podniosłym i zarazem melancholijnym. Rozpoczynające kompozycję uroczyste, pełne retorycznych skoków i licznych dysonansów Prélude przywodzi na myśl operowy récit albo podniosłe, funeralne tombeau. Pojawiająca się w dalszej kolejności krótka i zwiewna Allemande la Facile („łatwa”) prowadzi do odznaczającej się szlachetnym patosem Sarabande. Nastrój smutku i zadumy powraca w miniaturze La Mariée („mężatka”), parze menuetów i w zamykającym utwór Rondeau.