Zawarte na płycie utwory – powstałe na przestrzeni blisko trzydziestolecia – dają mocne wyobrażenie o kunszcie i odrębności muzyki Rafała Augustyna. Wystarczy wsłuchać się w Dedykację, aby zrozumieć, że tekst u Augustyna nie dopowiada, nie dogaduje i niczego nie odmalowuje. On tam po prostu być musi – jako integralny element dzieła, równoległy i równorzędny wobec materii muzycznej. Wrocławski kompozytor – choć często tworzy utwory krótkie i zwięzłe formalnie – jest prawdziwym epikiem, umiejętnie prowadzącym narrację, czasami potrafiącym ją zerwać, czasem przerzucić na inne tory, ale nigdy zniweczyć w dramatycznym zgiełku i patosie. Augustyn składa swoje obrazy i przemowy z maleńkich cząstek, dźwiękowych plamek, swoistych „fonemów”, które słychać lepiej i klarowniej dopiero z dystansu – i nie mam tu na myśli odległości fizycznej. Raczej dystans psychiczny, intelektualny, który pozwoli wychwycić wszelkie uwarunkowania, leżące u podstaw tej głęboko intelektualnej twórczości. Augustyn nie jest ascetą ani strupieszałym klasykiem: jest postmodernistą, który zawiódł się na teorii ponowoczes­ności i szuka sposobu na nowy modernizm. Mam nadzieję, że nieprędko go znajdzie.

Dorota Kozińska

RAFAŁ AUGUSTYN
I Kwartet smyczkowy
1. Allegro 5:09
2. Canone 5:47
3. Quasi Rondo 6:19
4. II Kwartet smyczkowy z fletem 17:27
5. Dedykacja na sopran i kwartet smyczkowy 6:24
6. Do ut des na kwartet smyczkowy 3:40

Grand jeté. Kwartet nr 2½ z elektroniką
7. Londyn I   3:04
8. Leningrad-Londyn II   3:22
9. Warszawa I   1:02
10. Bruksela   2:04
11. Awinion-Londyn III   2:14
12. Cannes   1:03
13. Warszawa II   2:50
14. Londyn IV   3:50

Czas: 64:37