Osiemnaście miniatur, kilkanaście biegunów muzycznych, dwa różne instrumenty, jeden wspólny język. Opowieść o rzeczywistości, przestrzeni nut oraz świecie marzeń, zamknięta w pełnej magii grze Marii Ołdak (skrzypce) i Jamesa Baillieu (fortepian).

Gatunek tria fortepianowego nie jest w muzyce polskiej zbyt bogato reprezentowany, tym bardziej więc na uwagę zasługują zebrane na niniejszej płycie utwory pięciorga kompozytorów.

Muzyka kameralna wypełnia ponad połowę dorobku Krzysztofa Meyera. Są to utwory na obsady uświęcone tradycją – wśród nich przede wszystkim 13 kwartetów smyczkowych, dwa kwintety (klarnetowy i fortepianowy) i tria (fortepianowe i smyczkowe) – oraz na rzadziej spotykane połączenia instrumentów, jak kwartet fletowy Capriccio per sei strumenti napisany w latach 1987–88.

Trzy wyjątkowe utwory na jednej płycie. Romantyczna, pełna rozmaitych barw i nastrojów Sonata Straussa..., ponura, ciemna, czasami ironiczno-groteskowa monumentalna Sonata Szostakowicza i wreszcie Ciaccona... kontemplacyjna, pełna różnych odcieni szarości kameralna wersja utworu Krzysztofa Pendereckiego pamięci Jana Pawła II w pierwszym ujęciu fonograficznym, bardziej subtelna niż oryginał...

Wielu kompozytorów ceni sobie jego śpiewność oraz zdolności wywoływania efektów groteskowych i karykaturalnych, jednak mimo to fagot nie należy do instrumentów, na które tworzy się masowo.

Wszystkie nagrane na płytach dwadzieścia trzy utwory Lipińskiego prezentują najwyższy poziom kompozytorski, a dwa Tria op. 8 i op. 12 są, w moim przekonaniu, wręcz genialne.

Muzyka Aleksandra Nowaka (ur. 1979) należy do tego właśnie, całkiem silnego, nurtu. Daleka jest od tonów dogmatycznych – czy to ze znakiem „plus”, czy też „minus”.