Niezwykle bogato i ciekawie zagrał na Konkursie dzieła innych kompozytorów, np. Balladę h-moll Liszta, lirycznie i z zadumaniem, ale też dramatycznie i z patosem – jego pianistycz­na wirtuozeria przydała się tu jeszcze bardziej. Do tego potrafił zbudować formę tego złożonego, epickiego, tak rzadko wykonywanego utworu. Doskonale czuje się także w muzyce Skriabina – tę najprawdziwszą emocjonalną gęstwinę Fantazji op. 28
zagrał z pasją, pochłonięty jej wyrazowym czarem. Wielką radość sprawił mi też wykonaniami dzieł patrona bydgoskiego Konkursu – Ignacego Jana Paderewskiego. Poza Legendą op. 16 nr 1, nade wszystko Polonez H-dur op. 9 nr 6 stał się jego wręcz popisowym numerem. Olśniewał wirtuozowski rozmach, pianistyczna precyzja, słodycz partii lirycznych i właściwa zamaszystość, wręcz diaboliczna, jakby scherzowa, polonezowego rytmu. Gdyby to ode mnie zależało, przyznałbym mu najwyższą nagrodę za to wykonanie tak niesłusznie lekceważonego przez polskich pianistów dzieła.

To nie wszystko, był jeszcze Bach – mądry, świadomy, grany z należnym spokojem, a w półfinale dwie wielkie sonaty Schumanna i Brahmsa. Artysta świetnie radził sobie z trudnościami, zwłaszcza op. 5 drugiego twórcy. Zagrał z energią, przekonująco, okazale, tworząc wyjątkową kreację części wolnej. Były to poważne występy, zwieńczone żywym i dynamicznym wykonaniem III Koncertu C-dur Prokofiewa.

Z niekłamaną radością przyjąłem wieść, że nagrywa płytę. I oto jest kompaktowy krążek, mamy go w rękach, możemy posłuchać, ocenić, skonfrontować opinie. Cieszy, że pianista przedstawia się nam w tak szerokim, trudnym i różnorodnym repertuarze.
Bogatej lektury!

Adam Rozlach, Polskie Radio, Program 1