„Pierwsze słowa wyznania wiary: „wierzę w jednego Boga” (…) zaśpiewane zostają z siłą i mocą nie znaną od czasów oratoriów Haendla i Mszy Beethovena. (…) Ekspresja pewności i mocy zyskuje przy tym dopełnienie w iście mozartowskiej, łagodnej śpiewności.” Mieczysław Tomaszewski w eseju do płyty. Bodaj najbardziej efektowne dzieło Pendereckiego, o czytelnej konstrukcji, piękne brzmieniowo i przede wszystkim poruszające w swej treści i przesłaniu. Tej muzyki po prostu doskonale się słucha. Elegancko wydany katalog na rok 2000 dokładnie ukazuje zakres zainteresowań tematycznych firmy fonograficznej CD Accord, przedstawia płyty z muzyką polską od Renesansu do współczesności oraz z wielkimi dziełami z repertuaru światowego w interpretacjach wysoko cenionych polskich wykonawców. Specjalnie wyróżniona graficznie jest seria nagrań orkiestry Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Kazimierza Korda. Działający od 1996 roku CD Accord ma już na swoim koncie niemałe osiągnięcia: kilkanaście płyt uzyskało nominację do nagrody „Fryderyka”, kilku tę nagrodę przyznano, parę zostało uznanych „Płytami roku” przez magazyn „Studio”, były również kilkakrotne nominacje w magazynach zagranicznych. Sukcesem okaże się także z pewnością wydane właśnie „Credo” Krzysztofa Pendereckiego, monumentalna, niezwykła kompozycja, która w dotychczasowym, bardzo bogatym dorobku twórcy „Czarnej maski” zajmuje poczesne miejsce. Szeroko zakrojone dzieła wokalno-instrumentalne o wymowie religijnej, duchowej, to szczególnie ważny nurt w twórczości Pendereckiego. „Pasja według św. Łukasza”, „Jutrznia”, „Magnificat”, „The Deum” czy „Polskie Requiem” formalnie nawiązują do dokonań wielkich mistrzów dawnych epok. Wprowadzając jednak najbardziej nowoczesne środki muzycznej ekspresji, stanowią swego rodzaju syntezę, sumę możliwości wyrażania poprzez muzykę treści sakralnych. Charakter takiej uniwersalnej syntezy ma też i „Credo”. Początkowo kompozytor zamierzał napisać pełną mszę. Zaczął od „Credo”, będącego trzecim ogniwem liturgicznego porządku mszalnego, które wszakże ze względu na rozmiary czasowe i zamknięty kształt artystyczny (tekst liturgiczny został uzupełniony słowami pieśni i hymnów) stało się skończoną, samoistną całością. Cytaty z tradycyjnych pieśni religijnych, urzekające liryczne frazy melodii solowych, intrygujące współbrzmienia w partiach chóralnych, logika kształtowania przebiegu formy, szczerość emocji – wszystko to składa się na dzieło wielkiej miary, pomimo swej nowoczesności komunikatywne, bardzo żywo przemawiające do uczuć słuchaczy. Wszyscy wykonawcy stanęli na wysokości zadania, głos Ewy Marciniec w „Et incarnatus est” brzmi naprawdę pięknie, a podniosły nastrój potęguje świetna akustyka katedry św. Marii Magdaleny we Wrocławiu, gdzie dokonano nagrania. (MUZYKA PAP)

Recenzje:
MusicWeb
ClassicsToday