Już choćby wybór tych czterech utworów, umieszczonych na płycie, może być dowodem na to, że w osobie urodzonego w 1957 roku lwowskiego kompozytora Jurija Łaniuka, stykamy się z jedną z najsilniejszych osobowości twórczych muzyki ukraińskiej. Miejsce Łaniuka w pejzażu bardzo interesującej, a często intrygującej muzyki ukraińskiej jest jednak szczególne. Trudno bowiem jednoznacznie określić, czy należy on – nie tyle i nie tylko chronologicznie, co przede wszystkim stylistycznie – jeszcze do pokolenia od niego starszego, wyznaczanego nazwiskami Walentina Silwestrowa, Leonida Hrabowskiego czy Jewhena Stankowycza, czy już tego, do którego przynależy np. Alexander Szczetyński. Nie miejsce tu na szersze rozstrzyganie tej kwestii, warto jednak, słuchając utworów Jurija Łaniuka, być szczególnie uwrażliwionym na obecność – lub nie – nuty nostalgii za przeszłością w świecie muzyki wybitnie nowoczesnej. I na kształt takiej obecności.

Andrzej Chłopecki