Rówieśnik Bacha i Haendla, urodzony w Neapolu Domenico Scarlatti był synem Alessandra, słynnego niegdyś twórcy cieszących się ogromnym powodzeniem oper. Początkowo zdawał się iść w ślady ojca. Skomponował kilkanaście oper. Jedną z nich, zatytułowaną „Tetyda na Skyros” – specjalnie dla zamieszkałej po śmierci męża we Włoszech królowej Marysieńki Sobieskiej, w której rzymskim pałacu przez pięć lat pełnił funkcję kapelmistrza. Występował jednak również jako klawesynista i organista. Na propozycję ambasadora Portugalii zdecydował się na wyjazd do Lizbony, gdzie przyjął stanowisko nauczyciela gry na klawesynie na dworze królewskim. Kiedy królową Hiszpanii została włoska księżniczka Izabela Farnese, Scarlatti przeniósł się w tej samej roli na dwór w Madrycie. Aby uprzyjemnić swoim arystokratycznym uczniom trudy ćwiczeń na instrumentach, skomponował blisko 600 dosyć krótkich utworów, które sam skromnie określał jako essercizi – studia, ćwiczenia. Ponieważ powtarzający się w nich schemat konstrukcyjny jest zapowiedzią formy allegra sonatowego – dziś nazywane są sonatami. Sonaty Scarlattiego to muzyka błyskotliwa, dowcipna, wirtuozowska, typowy przykład XVIII-wiecznego stylu galant. Wielką atrakcją dla współczesnego słuchacza są ich związki z hiszpańskim folklorem – charakterystyczne następstwa akordowe i motywy rytmiczno-melodyczne, kapitalne naśladowanie brzmień i efektów techniki gitarowej. Wybór 19 sonat zestawił i nagrał Władysław Kłosiewicz, jeden z najwybitniejszych obecnie koncertujących klawesynistów, a także świetny znawca problemów związanych z interpretacją dawnej muzyki. Wykonanie jest oczywiście znakomite, barwne, pełne blasku i humoru.

(MUZYKA PAP)