Prezentowane na płycie utwory mają dla gatunku kwartetu smyczkowego w dwudziestowiecznej muzyce polskiej znaczenie kapitalne. Na przestrzeni jej pierwszego półwiecza oba utwory Karola Szymanowskiego (1882−1937) zajmują miejsce centralne i na dobrą sprawę to one jedynie z polskiej muzyki liczyć się mogą jako znaczący element kwartetowego pejzażu swojego czasu w muzyce europejskiej. Ich znaczenie nie polegało na tym, by w jakiś bardzo istotny sposób oddziaływać na rozwój gatunku, lecz na tym, że w wybitnie indywidualny i suwerenny sposób w owym pejzażu zaistniał, wchodząc w dialog z tym, czym europejska muzyka kwartetowa ówcześnie brzmiała. Z tej perspektywy rzecz ujmując Kwartety Szymanowskiego w polskiej muzyce lat dwudziestych (a na dobrą sprawę całego pierwszego półwiecza) zajmują pozycję raczej samotną. Raczej…, gdyż warto pamiętać o niewiele późniejszych Kwartetach Aleksandra Tansmana.

Analogicznie patrząc na miejsce Kwartetu Witolda Lutosławskiego (1913−1994) trudno mówić o jego samotności. W pejzażu polskim tamtych lat perspektywę dlań stanowią przynajmniej i kwartetowa twórczość Grażyny Bacewicz, i oba Kwartety Krzysztofa Pendereckiego, w pejzażu europejskim zaś zajmuje miejsce dzieła o znaczeniu dla dziejów gatunku wybitnym.