Siedemdziesiąt minut muzyki jednego kompozytora to może być dużo, ale nie wtedy, gdy zapewniona jest taka różnorodność tematów, form, środków wykonawczych, środków wyrazu, wreszcie faktury. Nadto założenia estetyczne Szymańskiego, oparte na kilku stałych, dopuszczają znaczne różnice stylu końcowej wypowiedzi. Na płycie zawarto więc orkiestrową „Partitę III” z klawesynem solo, motet „Lux aeterna” na zespól śpiewaków oraz fortepiany, czelesty, harfy i wibrafony w podwójnej obsadzie, orkiestrową „Partitę IV”, „Dwie etiudy na fortepian”, a także psalm „Miserere” na zespół wokalny z kontratenorem, harfę, wibrafon, i cztery wiolonczele. W każdym z tych utworów kompozytor proponuje jakąś grę i udział w niej jest na tyle atrakcyjnym zajęciem, że w siedemdziesiątej minucie nagrania nie czujemy jeszcze potrzeby odpoczynku. to dość rzadki przypadek w muzyce wspólczesnej.
Każda gra jest inna, jednak zawsze Szymański operuje bardziej strukturami niż dźwiękami, i wprzęga do niej na ogromną skalę naszą pamięć muzyczną i skojarzenia. Zawsze bowiem jego utwory są dialogiem z historią muzyki (szczególnie z barokiem), wolnym od nabożnego podziwu. Prowadzi to do swoistej dialektyki, o czym wiele ciekawego możemy przeczytać w omówieniu płyty. Wiele przy tej okazji niezwykłych pomysłów. Na przykład w „Particie IV” toczy się walka między hałasem i ciszą, ale to cisza przeszkadza hałasowi, nie odwrotnie – toż to niemal oksymoron…

Elżbieta Szczepańska – Lange. STUDIO Nr 1 1998.

Recenzje:
MusicWeb