Sytuacja społeczno-polityczna Europy drugiej połowy XIX wieku i początków wieku XX sprzyjała rozwojowi tożsamości i poczucia odrębności poszczególnych narodów. (…) Muzyce przypadła niebagatelna rola na tym polu. Historycy muzyki wskazują na dwa wyraźne nurty: główny i peryferyjny, tzw. narodowy, w którym istotna była społeczna funkcja muzyki. Odwoływanie się do przeszłości narodu, jego bohaterów, literatury, obyczajów, języka i folkloru zaowocowało powstaniem szkół (stylów) narodowych: hiszpańskiej (Sarasate, Albéniz, Granados) skandynawskiej (Gade, Grieg, Sinding, Sibelius), angielskiej (Parry, Stanford, Mackenzie), czeskiej (Smetana, Dvořák), węgierskiej (Erkel, Mosonyi), rosyjskiej (Glinka, „Potężna Gromadka”) czy polskiej (Chopin, Moniuszko).

Jerzy Zajączkowski

SIERGIEJ PROKOFIEW [1891–1953]
II Sonata D-dur op. 94 bis na skrzypce i fortepian
1. Moderato 7:45
2. Scherzo: Presto 5:16
3. Andante 3:33
4. Allegro con brio 7:12

BÉLA BARTÓK [1881–1945]
I Rapsodia na skrzypce i fortepian
5. Lassú: Moderato 4:13
6. Friss: Allegro moderato 5:08

KAROL SZYMANOWSKI [1882–1937]
Nokturn i Tarantela op. 28 na skrzypce i fortepian
7. Nokturn 4:59
8. Tarantela 5:28

KAZIMIERZ LEPIANKA [1869–1948]
9. Marzenie na skrzypce i fortepian 3:14

Czas: 47:20