Mówiąc o swojej twórczości chóralnej, Augustyn sam popada w nieco schizofreniczny ciąg wolnych skojarzeń. Jednym tchem wymienia dziesiątki związków frazeologicznych, począwszy od chórów anielskich, poprzez chór syren i więźniów, na chórze wujów (za przeproszeniem) skończywszy. Wszystko po to, żeby dać nam do zrozumienia, że za tym ogromnym intertekstualnym materii pomieszaniem kryje się próba nadania nowych tożsamości kilkudziesięcioosobowej grupie wokalistów, kojarzonej przez przeciętnego melomana z karną i zdyscyplinowaną wspólnotą, której celem jest śpiew na chwałę – mniejsza o to, czyją. Chór Augustyna nie ma nic wspólnego z niebiańskim wielogłosem, w którym – jak w Księdze Jeremiasza – „przeklęty, kto wykonuje dzieło Pana niedbale”. Jeśli już, to wywodzi się z antycznej chorei, bliżej mu do poezji niż do muzyki komponowanej, melodia i rytm grają w nim role równoważne, podyktowane ogólną, nadrzędną „muzycznością” narracji. Jego chór jest przeważnie „ja” indywidualnym, nie wspólnotowym: czasem aktorem, czasem słuchaczem, a czasem pośrednikiem, instancją, która pomaga natrafić na właściwy trop uczestnictwa w świecie – żeby odwołać się do rozważań Nietzschego z Narodzin tragedii.

RAFAŁ AUGUSTYN
Trzy Nokturny rzymskie na chór mieszany
1. Sub Iove (tekst: Q. Ennius) 3:57
2. Sub rosa (tekst: C. Valerius Catullus) 2:49
3. Sub specie aeternitatis (tekst: L. Annaeus Seneca) 5:27
4. Missa semibrevis na chór i organy
5. Confiteor 2:35
6. Kyrie 1:55
7. Gloria 4:17
8. Credo 5:47
9. Sanctus-Benedictus 3:37
10. Agnus Dei 3:38

Od Sasa. Dźwięki – Pauzy – Zdarzenia na chór mieszany
11. Epistoły 3:08
12. Piosenka dla koszykarzy 1:25
13. Jesienna choroba 2:02
14. Produkcja 1:22

Vagor ergo sum. Mała kantata do słów Zbigniewa Herberta, cesarza Hadriana i Włoskich Kolei Państwowych na chór mieszany i gongi
15. Arrivo/Rovigo 5:05
16. Ritardo/Oratio 4:12
17. Niente/Pora 3:35
18. Animula/Iovis omnia plena 9:10

Czas: 64:52