Bartłomiej Pękiel 2
Na krążku zostały zamieszone przykłady dwóch mszy „użytkowych” o bardzo prostym układzie formalnym, opartym na dialogu pomiędzy dwoma zespołami śpiewaków.
Na krążku zostały zamieszone przykłady dwóch mszy „użytkowych” o bardzo prostym układzie formalnym, opartym na dialogu pomiędzy dwoma zespołami śpiewaków.
Do nagrania zaprosiłem grono artystów, z którymi regularnie współpracuję. Łączy nas fascynacja polską muzyką dawną i wspólne rozumienie tego repertuaru, co pomaga wzajemnie inspirować się podczas przygotowywania i wykonywania dzieł muzycznych.
Twórczość Krzysztofa Wołka obejmuje różnorodne prace od czysto akustycznych utworów muzycznych, poprzez muzykę elektroakustyczną, improwizowaną, po rozmaite formy instalacji i prac z pogranicza sztuk multimedialnych. Tworzy w nich (wedle jego słów) „związki idiosynkratyczne pomiędzy różnorodnymi elementami”.
Orkiestra Kameralna Filharmonii Narodowej uświetniła jubileusz dziesięciolecia swego istnienia uroczystym koncertem. Odbył się on 6 grudnia 2011 roku w Sali Koncertowej Filharmonii Narodowej, zespołowi towarzyszyli soliści – jeden z najwybitniejszych rosyjskich skrzypków młodego pokolenia, Ilya Gringolts oraz znakomita oboistka Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Narodowej, Aleksandra Rojek-Duda.
Nie bez powodu muzyczna podróż orkiestry LEOPOLDINUM nosi tytuł bezpośrednio odwołujący się do Bachowskiego Kunst der Fuge.
Preludia i fuga i Koncert podwójny, dzieła wieku dojrzałego, choć jeszcze nie starości, są przede wszystkim muzyką dla dorosłych, wymagają namysłu, cierpliwości i powściągliwości w ocenach.
Nagranie, które trzymają Państwo w ręku, stwarza rzadką okazję zapoznania się z twórczymi początkami oraz szczytami dojrzałej sztuki kompozytorskiej.
Album klarnecisty Wojtka Mrozka od razu zwrócił moją uwagę rzadko spotykaną w polskich nagraniach przestrzenią i naturalnym brzmieniem instrumentów.
Słuchając dziś muzyki w salach koncertowych, w skupieniu, rzadko zdajemy sobie sprawę z tego, że wiele utworów zaliczanych obecnie do muzyki poważnej pełniło w swoim czasie funkcję muzyki rozrywkowej.
Vivaldi wykształcił ostateczną formę barokowego koncertu solowego – formę ritornelową. Polega ona na kontrastowym zestawieniu fragmentów orkiestrowych (ritorneli) i epizodów solowych.