Muzycy Wajnberg Trio na swój fonograficzny debiut wybrali dzieła trzech polskich kompozytorów-emigrantów: Mieczysława Wajnberga, Aleksandra Tansmana i Andrzeja Czajkowskiego.

Twórczość Hartmanna bardzo trudno przypisać do jakiejkolwiek konkretnej szkoły kompozytorskiej. Mimo iż nie był rewolucjonistą w zakresie notacji czy środków wykonawczych, potrafił w twórczy sposób podporządkować wszelkie zdobycze nowoczesnego języka muzycznego nowatorskim ujęciom formalnym.

Nie tylko nastrój, lecz także rozmaite nawiązania podpowiadają, że muzyka Wajnberga – również VIII, IX i X Kwartet smyczkowy – zrodziła się w wyobraźni człowieka cierpiącego z powodu tragedii najbliższych i odczuwającego nostalgię za utraconą ojczyzną, gdzie spędził „najlepszy i najszczęśliwszy okres” swego życia, jak wyznał po latach rozmówcy z Polski.

Album z Kwartetem smyczkowym nr 7 C-dur op. 56 i Kwintetem fortepianowym f-moll op. 18 z udziałem Piotra Sałajczyka jest pierwszą z cyklu siedmiu płyt, które będą ukazywać się sukcesywnie aż do 2019 roku - 100 rocznicy urodzin kompozytora.

Czwórce młodych wirtuozów przyświeca jeden cel: postawić kwartet wiolonczelowy w jednym szeregu z innymi zakorzenionymi w tradycji i okrzepłymi na estradach zespołami kameralnymi.

Korngold, Rota, Sznitke, Glass – cztery różne osobowości twórcze. Każdy z tych kompozytorów działał w diametralnie innych warunkach; okoliczności ich życia, a przez to też podejmowane artystyczne wybory, porównywalne nie są.

Dla muzyków LutosAir Quintet szczególne znaczenie ma taki dobór repertuaru, by cechowała go różnorodność i niebanalność. Obie te wartości znajdujemy już w brzmieniu zespołu, a prezentowane na płycie utwory są dowodem na to, że owa heterogeniczność bez wątpienia stanowi zaletę i gwarantuje słuchaczom niezwykłe bogactwo barw – tym razem w czterech odsłonach.

Pomysł na płytę zawierającą utwory napisane specjalnie dla Lutosławski Quartet jest ściśle związany z obchodami Europejskiej Stolicy Kultury we Wrocławiu. Wydanie składa się z dwóch płyt: CD oraz DVD.

Oświecony wirtuoz to próba ukazania artysty wykonawcy, który w drugiej połowie XVIII wieku zaczyna się uniezależniać – zrywa ze stereotypem służebnej roli muzyka, kierując się w stronę artysty niezależnego, w tym wypadku skrzypka wirtuoza-solisty.