Głęboko wierzę, że refleksja nad śmiercią i ulotnością życia pomaga nam odnaleźć jego sens. Tylko kontemplacja i akceptacja śmierci mogą przynieść spokój umysłu i ducha. To właśnie kontemplacja pomaga nam zmienić obraz śmierci, nadać jej głębszy sens i przygotować się na jej nadejście. Przejście do innego wymiaru – życia wiecznego – odbieram jako naturalny krok dla każdego chrześcijanina.

Dlatego właśnie o zmarłych opowiadam w nastroju kontemplatywnym, pełnym nadziei, optymizmu i miłości.

Pisząc moje Requiem, świadomie zrezygnowałem z części Dies irae, która – zgodnie ze znaczeniem tytułu: „Dzień gniewu” – jest przepełnioną bólem i cierpieniem, krwawą, apokaliptyczną wizją sądu ostatecznego. Z kolei część Kyrie eleison po konsultacji z teologiem zbudowałem dość nietypowo, traktując ją jako radosne powitanie zmartwychwstałego Jezusa, zwycięskiego Króla, któremu dziękujemy i którego wielbimy za dokonane pojednanie. To triumfalna aklamacja hołdu i uwielbienia – taka, jaką była w oryginalnej liturgii, choć współcześnie w naszej tradycji to zawołanie nie jest rozumiane jako uwielbienie, lecz raczej jako błaganie o miłosierdzie, pełne powagi i smutku.

Krzysztof Herdzin

Światowa premiera fonograficzna