Styl klasyczny w muzyce i styl Mozarta to niemal synonimy. On, obok Haydna, ów styl wykreował podnosząc otaczającą go muzyczną przeciętność „nowego stylu” zabawy i czułostkowości do wyżyn sztuki znaczonej piętnem geniusza.

(…) Koncerty Mozarta pisane były przede wszystkim dla solisty, lecz od ich zarania charakteryzuje je równowaga między partiami fortepianu i orkiestry, obie wzajemnie się dopełniają. Fortepian igra, lśni, bawi się i śpiewa. Jego cienką zasadniczo fakturę dopełniają harmonicznie instrumenty orkiestry. To pierwsza z jej ról, bardziej elementarna, podstawowa. Drugą, wyższą, są kunsztowne gry kontrapunktyczne i polifoniczne. Orkiestrze in corpore przypada też inicjująca rola pierwszych ekspozycji, jak również samodzielnych epizodów uplastyczniających budowę utworu, urozmaicających architektonikę.

(…) Takie też, spełniające kryteria arcydzieł, są Koncerty na naszej płycie; zwłaszcza Koncert C-dur, należący do najbardziej formalnie rozwiniętych i architektonicznie rozbudowanych.

Bohdan Pociej

Recenzje:
MusicWeb