Zaskakująca prezentacja siedmiu koncertów Bacha na instrument klawiszowy i smycz ki, zarejestrowanych na żywo w ramach programu kulturalnego Arsenalu (Metz).

Jest to historia uwielbienia młodego pianisty z Luksemburga dla niejakiego Glenna Goulda.
Jest to również historia spotkania dwóch muzyków, którzy przyjechali do Nowego Jorku na studia.
Dołączenie do nich garstki artystów ze wszystkich stron świata dało początek niezwykle oryginalnej orkiestrze – the New Bach Players.
Wkrótce po przyjęciu do Juilliard School of Music Francesco Tristano Schlimé poznał australijskiego skrzypka Aarona Browna. Trzy lata później założyli wspólnie orkiestrę. Jeden pełnił funkcję dyrygenta i pianisty, drugi – koncertmistrza. Pierwszy koncert odbyl się w Juilliard School of Music w maju 2002 roku, kiedy Schlimé uzyskał swój dyplom. Wkrótce potem New Bach Players wystąpili w Luksemburgu, Brukseli i w Metz pod czujnym okiem, lub raczej uchem, Bruce’a Brubakera, wybitnego pedagoga z Juilliard School.
To była kulminacja podziwu Schlimégo dla Glenna Goulda. Złożył mu hołd przedstawiając w swoim programie wszystkie koncerty Bacha na instrument klawiszowy i orkiestrę. W czasach swojej młodości Francesco Tristano Schlimé odkrył nagrania kanadyjskiego pianisty, które – jego zdaniem – „zrewolucjonizowaly sztuk pianistyczną”. Francesco rozwijał swój podziw dla muzyki Bacha podobnie jak jego „mistrz” – podczas edukacji muzycznej w Luksemburgu, Brukseli i Paryżu. Udało mu się wypracować swoje własne interpretacje Wariacji Goldbergowskich i Koncertów Bacha. Unikając imitowania stylu Goulda, Francesco i New Bach Players stworzyli coś całkowicie nowego i osobistego. Ich estetyka opiera się na połączeniu praktyki współczesnej (nowoczesne instrumenty, wpływ jazzu) z barokową (elastyczność rytmiczna, wibrato, rezygnacja z pedałów). Jest to muzyka lekka i pełna temperamentu, wykazująca subtelny wpływ jazzu, lecz nie sprzeniewierzająca się duchowi tej muzyki zawartemu w partyturze.
Charakterystyczna dla New Bach Players jest nie tylko głębia i bogactwo ich dźwięku, ale też sposób w jaki prezentują się na koncertach – szesnastu muzyków otacza półkolem solistę, kierującego nimi znad swojej klawiatury. Próby są również okazją do wymiany pomysłów z ich dyrektorem artystycznym Bruce’em Brubakerem, który jest „zewnętrznym uchem” zespołu i któremu zawdzięcza on w dużej mierze swój sukces.
Bach stanowił dla orkiestry punkt wyjścia. W swoich poszukiwaniach muzycy zwrócili się następnie ku innym kompozytorom Baroku, takim jak Haendel i Vivaldi. Nie wykluczają również zainteresowania się innymi dziełami klasycznymi i współczesnym, jak też muzyką młodych kompozytorów.

Nadège Liénard
tłumaczenie: Krzysztof Lewoc

Recenzje:
MusicWeb