Paweł Mykietyn jest dziś jednym z najbardziej zapracowanych polskich kompozytorów. Tworzy muzykę na zespoły tradycyjne – kameralne, orkiestrowe i wokalno-instrumentalne, ale nie stroni zarazem od nowoczesnych mediów elektronicznych. Od ponad dwudziestu lat współpracuje z kultowym reżyserem teatralnym – Krzysztofem Warlikowskim, nie wspominając o okazjonalnych kooperacjach z innymi tuzami polskiego teatru, jak chociażby z Grzegorzem Jarzyną. Od 2000 roku datuje się także flirt artysty z dziesiątą muzą. Jako autor ścieżek dźwiękowych do filmów Mariusza Trelińskiego (Egoiści), Małgorzaty Szumowskiej (Ono, 33 sceny z życia, Sponsoring, W imię…), Andrzeja Wajdy (Tatarak, Wałęsa. Człowiek z nadziei) czy Jerzego Skolimowskiego (Essential Killing, 11 minut), w ciągu dekady liczonej od 2004 roku aż czterokrotnie zdobył Złote Lwy na Festiwalu Filmowym w Gdyni i dwukrotnie Polską Nagrodę Filmową – Orły, o kilka długości dystansując swoich kolegów, przez całe zawodowe życie pracujących w branży kinematograficznej. Do tego wszystkiego należy dodać fakt, że jest dyrektorem muzycznym Nowego Teatru w Warszawie, że patronuje zakopiańskiemu Międzynarodowemu Festiwalowi Muzyki Kameralnej „Muzyka na Szczytach”, że często zasiada w jurorskich gremiach konkursów kompozytorskich, że wielu młodym twórcom udziela zawodowych konsultacji. Chcąc nie chcąc (bardziej zresztą chyba nie chcąc) stał się Paweł Mykietyn prawdziwym człowiekiem instytucją. A przecież dopiero niedawno skończył 45 lat…
(…)

Pisana na zamówienie i z okazji 60. rocznicy założenia Związku Kompozytorów Polskich, II Symfonia powstawała głównie późną wiosną 2007 roku w Kuźnicy na Mierzei Helskiej, gdzie kompozytor zwykł spędzać kilka tygodni w roku (dzieło zostało zadedykowane mieszkance Kuźnicy, Teresie Krajewskiej, w której domu artysta regularnie wynajmuje zawsze
ten sam apartament z tarasem i mistycznym widokiem na pobliski kościół oraz wody Zatoki Puckiej i Bałtyku). Utwór miał swoje prawykonanie 23 września 2007 roku podczas koncertu inaugurującego jubileuszowy 50. Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”; Narodową Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia z Katowic poprowadził
jeden z największych europejskich speców od muzyki współczesnej – Reinbert de Leeuw.
(…)

Napisany z myślą o najznakomitszym polskim fleciście młodego pokolenia, Łukaszu Długoszu, i prawykonany 29 listopada 2013 roku w Filharmonii Łódzkiej im. Artura Rubinsteina przez tamtejszą orkiestrę pod dyrekcją Wojciecha Rodka, Koncert na flet i orkiestrę jest – po Koncercie fortepianowym (1996), Koncercie wiolonczelowym (1997), Koncercie klawesynowym (2002) oraz Klave (2004) na klawesyn w stroju mikrotonowym i orkiestrę kameralną – piątym koncertem instrumentalnym w dorobku Pawła Mykietyna. Koncert fletowy, w stopniu dotąd u tego twórcy niespotykanym, rozwija zawartą w II Symfonii ideę permanentnego modyfikowania (tu konkretnie: zwalniania) tempa. Zapewne z powodu koncentracji uwagi artysty na czasowych manipulacjach kompozycja ta zdaje się świadczyć o świadomym zmarginalizowaniu (ale nie zupełnym unicestwieniu!) aspektu harmonicznego, a to przecież harmonia w większości wcześniejszych dzieł Mykietyna tworzyła coś na kształt ich komórek macierzystych.

Marcin Gmys