„Serenada” jest debiutem dwudziestoletniego studenta kompozycji w berlińskiej klasie Heinricha Urbana, Mieczysława Karłowicza, w orkiestrowej materii – póki co smyczkowej. Rok 1897.
„Trzem utworom w dawnym stylu” Henryk Mikołaj Górecki nie dał w 1963 roku opusowego numeru, partyturę jednego ze swych najpopularniejszych i najczęściej wykonywanych utworów uważając za błahą.
Po „Orawie” z 1986 roku i „Preludium chorałowym”, dwa lata później skomponowanym jako zamierzony wstęp do „Orawy”, na następną estradową kompozycję Wojciecha Kilara, pochłoniętego współpracą z filmem, czekać trzeba było do 1991. Stał się nią „Koncert fortepianowy”…
Pomiędzy tymi trzema kompozytorami, których utwory publikowane są na tej płycie, obecny jest duch tego, którego na tej płycie nie ma: autora modernistycznej „Uwertury E-dur” op. 12, skomponowanej wtedy (1905), gdy po napisaniu „Powracających fal”(1904)Karłowicz szkicował „Odwieczne pieśni” (1906), autora „STabat Mater” op. 53 (1926) i „Harnasiów” op.55 (1931). Oczywiście: Karol Szymanowski, odlegle obecny punkt odniesienia, pełniący rolę wspólnego mianownika dla trzech utworów, umieszczonych obok siebie na tej płycie, utworów z lat 1897, 1963 i 1986. Innym wspólnym mianownikiem jest ich tak głębokie zadomowienie w świadomości (podświadomości?) muzycznej wyobraźni, że za sprawą swej popularności funkcjonują w polskiej kulturze w charakterzee estradowych „Szlagierów”.

Andrzej Chłopecki 1998 – z książeczki do płyty