Moją Kantatę napisałam w hołdzie wszystkim ofiarom nazistowskiego Holokaustu; utwór jest poświęony pamięci ludzi, którzy zginęli w najpotworniejszej katastrofie XX w. Rozmiary tej tragedii są tak ogromne, że komponowanie na jej temat muzyki graniczy z niemożnością. Z drugiej jednak strony odczuwam palącą potrzebę „dopuszczenia do głosu niemych” (takie jest motto mojego utworu) i zatrzymania w pamięci tego, co wydarzyło się w naszym stuleciu. Holokaust nie dotyczy wyłaćznie Żydów, to sprawa całego człowieczeństwa; to tragedia ludzkości. Jesteśmy zobowiązani przechować pamięć o tych wydarzeniach dla przyszłych pokoleń. (…)

Ponieważ Kantata została pomyślana jako niezykle rozbudowana modlitwa, nadałam jej kontemplacyjny i posępny wyraz, czasem podniosły i uroczysty, czasem o charakterze lirycznym, tylko gdzieniegdzie wprowadzając fragmenty nacechowane większą siłą i dramatyzmem. Nieustające powtórzenia słów „no to forget” („nie zapominajcie”), śpiewane po angielsku, hebrajsku, w jidysz i po polsku, mają fundamentalne znaczenie i są bardzo charakterystyczne dla modlitw żałobnych. Nawracająca fraza staje się w tym przypadku motorem sprawczym utworu.

Marta Ptaszyńska

Recenzje:
ClassicsToday