Duet fortepianowy to jeden z najpopularniejszych zespołów kameralnych, a jego historia sięga niemalże początków samego fortepianu. Gra na cztery ręce była często rozrywką wysoko urodzonych panien, a niejednokrotnie stwarzała znakomity pretekst do zapoznania się z potencjalnymi kandydatami do małżeństwa – za przyzwoleniem rodziny. Obok aspektu czysto towarzyskiego odgrywała również istotną rolę w upowszechnianiu muzyki: w czasach, kiedy nie było jeszcze nagrań ani radia, muzykę grano na żywo w warunkach domowych. Stąd na przełomie XVIII i XIX wieku tak ogromne zapotrzebowanie na opracowania fragmentów oper czy symfonii – w dużej mierze były przeznaczone do amatorskiego wykonania na fortepianie, najczęściej właśnie przez dwie osoby.

Znane powiedzenie „co dwie głowy, to nie jedna”, a może raczej „co cztery ręce, to nie dwie”, brzmi co prawda jak truizm, współcześnie jednak jego oczywistość nie zawsze przekłada się na popularność repertuaru fortepianowego przeznaczonego dla dwojga wykonawców. Utarło się bowiem niesłusznie, że jest to muzyka wyłącznie dla amatorów, a granie na cztery ręce zazwyczaj kończy się wraz z pierwszym etapem muzycznej edukacji. Tymczasem stworzenie profesjonalnego duetu fortepianowego wcale nie jest proste. Kluczowe kwestie to wypracowanie wspólnej koncepcji interpretacyjnej, podobne odczuwanie muzyki, co z kolei wpływa na szczegółowe decyzje dotyczące frazowania, tempa, dynamiki, artykulacji czy pedalizacji. Tym bardziej więc warto z zainteresowaniem sięgnąć po propozycję artystów, którzy taki duet tworzą. Repertuar fortepianowy na cztery ręce, mimo że dziś zdecydowanie mniej popularny niż twórczość solowa, jest z pewnością równie interesujący i zawiera pełne spektrum form oraz gatunków muzycznych.
Małgorzata Grajter