Vivaldi wykształcił ostateczną formę barokowego koncertu solowego – formę ritornelową. Polega ona na kontrastowym zestawieniu fragmentów orkiestrowych (ritorneli) i epizodów solowych. Tak właśnie zbudowane są koncerty z najsłynniejszych jego zbiorów: L’estro armonico op. 4 (1714) i Il cimento dell’armonia e dell’inventione op. 8 (1725). Z tego ostatniego zbioru pochodzą Le quattro stagioni. Cały zbiór ukazał się drukiem w Amsterdamie, nakładem oficyny Le Céne, jednak wiele koncertów w nim zawartych krążyło już wcześniej w rękopisach (m.in. właśnie Cztery pory roku). Uderzające bogactwem środków kompozytorskich, feerią barw i nastrojów, stały się jedną z żelaznych pozycji każdego wirtuoza skrzypiec. Już od 1728 roku były jedną z częściej grywanych pozycji na paryskich Concert Spirituel. Georg Philipp Telemann w dziedzinie malarstwa dźwiękowego osiągnął sławę europejską, przerastając z czasem francuskich mistrzów tego stylu. Jednym z najbardziej znanych dzieł Telemanna należących do tego nurtu, jest suita Don Kichot. Opisując z ironią przygody „błędnego rycerza” i jego wiernego giermka, pokazał swój talent muzyczno-malarski i poczucie humoru: karykaturalnie egzaltowane westchnienia miłosne Don Kichota (Andante), nieporadny galop Rosynanta i muła należącego do Sancho Pansy (Allegretto. Alternativo. Allegretto w metrum 3/8).

CDAccord · ACD091-Vivaldi, Telemann